Bron: de Oerol Dagkrant, maandag 14 juni.
Gisteravond gebeurde er iets moois. Robin Block en Sven Hamerpagt van Project Wildeman presenteerden de enige doorloop van hun voorstelling Manual for the Displaced in een duinpan in de buurt van strandpaviljoen de Branding. Goed, het was een onderzoek en geen officiële voorstelling vanwege de coronamaatregelen die helaas nog steeds gelden, maar de makers hadden er wel lang voor lopen bikkelen op een plek die ze de poffertjespan noemden, omdat het er zo heet werd. Het publiek bestond ondanks dat harde werk uit slechts twaalf mensen, allemaal aan Oerol gelieerd. Artistiek leider Kees Lesuis, programmeur Ira Judkovskaja, maker en presentator Paulien Cornelisse.
Met rust en aandacht volgden we Robins vertellingen, over de klanken van Svens muziek en soundscapes. En toen, middenin een intens gedicht van Robin over afkomst, familie, ontheemdheid, vielen de muziek en versterking stil. Het aggregaat was uitgevallen.
Het was half acht, de zon scheen al wat barmhartiger, en met dit beperkte gezelschap zaten we in rust en kalmte te wachten tot de stroom weder zou keren. Bovenop het duin waren zeer clandestien drie mensen verdekt achter helmgras aan het meeturen. Torretjes liepen over het zand. Robin zat in kleermakerszit met ons te wachten. Een meeuw vloog over.
En na een minuut of twintig van volstrekte rust kwam de presentatie weer tot leven. Na de afgelopen winter leek het soms of het nooit meer over zou gaan, en of sommige dingen nooit meer zouden gaan gebeuren. Maar met het zien van de toewijding van zowel de mensen die maken Oerol als de makers die hun hart en ziel leggen in projecten waar jaren van hun leven, liefde en bloed in zitten, ontstond een sterke indruk dat de belangrijkste zaken zich onvermijdelijk voortzetten.